Η επιβίωσή μας εξαρτάται από την υγεία των ωκεανών

Ο πλανήτης Γη διαθέτει δύο «πνεύμονες» για την παραγωγή του πολύτιμου για τη ζωή οξυγόνου. Και ενώ όλοι γνωρίζουν ότι ο πρώτος «πνεύμονας» συγκροτείται από τα χερσαία φυτά και τα δάση, πολύ λιγότεροι υποψιάζονται ότι οι ωκεανοί αποτελούν τον δεύτερο πολύτιμο «πνεύμονα» ζωής στον πλανήτη μας. Το ένα στα δύο μόρια οξυγόνου που αναπνέουμε παράγεται από θαλάσσιους μικροοργανισμούς.

Οι ωκεανοί καλύπτουν τα δύο τρίτα της επιφάνειας της Γης και όχι μόνο φιλοξενούν ποικίλα είδη ψαριών αλλά περιλαμβάνουν και τεράστιες εκτάσεις υγρών λειμώνων στους οποίους ζει το γνωστό σε όλους πλαγκτόν καθώς και πολλοί άλλοι συμβιοτικοί μικροοργανισμοί. Μέσω της φωτοσυνθετικής τους δραστηριότητας αυτοί οι θαλάσσιοι μικροοργανισμοί αποτελούν όχι μόνο μια πολύ σημαντική πηγή οξυγόνου, αλλά και μια τεράστια δεξαμενή αποθήκευσης διοξειδίου του άνθρακα (CO2). Υπολογίζεται μάλιστα ότι απορροφούν περισσότερο από το μισό του επιβλαβούς CO2 που παράγεται πάνω στη Γη.

Θα έπρεπε λοιπόν να είναι σε όλους φανερό ότι η προστασία των ωκεανών και των οργανισμών που ζουν μέσα σε αυτούς είναι κάτι που μας αφορά άμεσα, γιατί από αυτήν εξαρτάται η ποιότητα της ζωής στον πλανήτη μας. Παραδόξως, αυτό το σύνθετο οικοσύστημα έχει ελάχιστα μελετηθεί, μολονότι απειλείται από τις δραματικές κλιματικές αλλαγές και τη γενικευμένη οικολογική υποβάθμιση. Αυτό το γνωστικό κενό επιχειρεί να καλύψει η διεθνής επιστημονική αποστολή Tara Oceans με το τριετές ταξίδι της στους επτά ωκεανούς του πλανήτη για να μελετήσει τους μηχανισμούς που ρυθμίζουν την ποιότητα ζωής των ωκεανών.

Στην αποστολή αυτή έχουν επιστρατευτεί ειδικοί από όλους τους επιστημονικούς κλάδους που σχετίζονται με τη μελέτη των ωκεανών: ωκεανογράφοι, βιολόγοι, γενετιστές και φυσικοί από τα πιο διακεκριμένα ευρωπαϊκά εργαστήρια θα συνεργαστούν στενά για να αναλύσουν τα πολύτιμα δεδομένα που θα συγκεντρώσει η θαλάσσια αποστολή. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι θα δημιουργηθεί χάρη στην Tara Oceans μια δημόσια βάση δεδομένων με ελεύθερη πρόσβαση για τον καθένα: η «Bio-bank».

Βασικός υποστηρικτής της αποστολής Tara Oceans είναι το Tara Expeditions, ένα πρόγραμμα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που χρηματοδοτείται από τον γαλλικό οίκο μόδας agnes b. Επικεφαλής του προγράμματος αυτού είναι ο Etienne Bourgois, γενικός διευθυντής του οίκου. Η ιδέα όμως αυτού του πρόσφατου ερευνητικού προγράμματος ανήκει σε έναν επιφανή Ευρωπαίο βιολόγο, τον Eric Karsenti, ο οποίος και ανέλαβε τον γενικό επιστημονικό συντονισμό του όλου εγχειρήματος. Να πώς περιγράφει ο ίδιος τη γέννηση αυτής της ιδέας: «Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια διάβαζα το βιβλίο του Δαρβίνου "Το ταξίδι του Μπιγκλ", όπου περιέγραφε την περιπέτεια χάρη στην οποία γεννήθηκε η θεωρία της εξέλιξης των ειδών, πάνω στην οποία βασίζεται η μετέπειτα ανάπτυξη τόσο της βιολογίας όσο και της ανθρωπολογίας. Ετσι, σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να γίνει σήμερα ένα ανάλογο ταξίδι για να μελετηθεί η βιοποικιλότητα των ωκεανών, και ειδικότερα του πλαγκτόν και των κοραλλιογενών υφάλων».

Το Tara Oceans έφτασε στον Φλοίσβο στις 25 Νοεμβρίου και θα μείνει στην Ελλάδα μέχρι αύριο για να συλλέξει δείγματα πλαγκτόν που βρίσκονται σε βάθος δύο χιλιάδων μέτρων στις θάλασσές μας. Με την ευκαιρία της επίσκεψης του σκάφους ζητήσαμε από τον Eric Karsenti, επιστημονικό «καπετάνιο» του Tara, να παρουσιάσει ο ίδιος, παρά τον φόρτο εργασιών του, στους αναγνώστες της «Ε» τους άμεσους αλλά και τους απώτερους στόχους αυτής της σημαντικής ερευνητικής αποστολής. Ευχαριστούμε θερμά τη μοριακή βιολόγο και προσωπική φίλη του Ε. Karsenti Λαοκρατία Λάκκα για την πολύτιμη συμβολή της στην υλοποίηση αυτής της συνέντευξης.

Ποιος είναι ο στόχος αυτού του πολύχρονου ερευνητικού ταξιδιού;

«Οι ωκεανοί περιέχουν τεράστιες ποσότητες μικροοργανισμών: ιούς, βακτήρια, πολυκύτταρους και σύνθετους μικροοργανισμούς όπως τα φύκη και άλλους οργανισμούς που τρέφονται από τα φύκη, πολυκύτταρους μικροοργανισμούς που μοιάζουν με μικρά οστρακοειδή ή θαλάσσια έντομα και νύμφες ψαριών. Τα μονοκύτταρα φύκη χρησιμοποιούν την ηλιακή ενέργεια και χημικές ουσίες διαλυμένες στο νερό για να τραφούν (όπως το διοξείδιο του άνθρακα), με αποτέλεσμα οι άλλοι οργανισμοί να βρίσκονται σε εξάρτηση από αυτά. Το σύνολο αυτών των οργανισμών, που αντιστοιχούν σε μια σημαντική μάζα ζωής του πλανήτη, είναι συνεπώς το θεμέλιο της διατροφικής αλυσίδας των ωκεανών. Πρόκειται λοιπόν για τον βιολογικό αντιδραστήρα της θαλάσσιας ζωής. Από την άλλη μεριά, οι εν λόγω οργανισμοί βρίσκονται στο επίκεντρο του πλανητικού μηχανισμού της κλιματικής ρύθμισης, δεδομένου ότι είναι υπεύθυνοι για την παραγωγή της μισής ποσότητας του οξυγόνου που αναπνέουμε αλλά και για την κατακράτηση του διοξειδίου του άνθρακα.

Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα για τη θέση των περισσότερων από αυτούς τους οργανισμούς στο γενεαλογικό δέντρο της ζωής. Η ζωή μάλλον εμφανίστηκε στους ωκεανούς και άρχισε να εξελίσσεται και να διαφοροποιείται μέσα στο θαλάσσιο περιβάλλον. Το περιβάλλον αυτό είναι πολύ διαφορετικό από το χερσαίο περιβάλλον. Πρόκειται για ένα υγρό περιβάλλον χωρίς φυσικά σύνορα, μέσα στο οποίο οι οργανισμοί δεν αισθάνονται παρά ελάχιστα τη βαρύτητα. Συνεπώς μπορούμε με το πρόγραμμά μας να θέσουμε ενδιαφέροντα ερωτήματα σχετικά με τους μηχανισμούς που ρύθμισαν την εξέλιξη των θαλάσσιων μικροοργανισμών.

Ο στόχος λοιπόν του Tara είναι να ανακαλύψει τη θαλάσσια βιοποικιλότητα και να διερευνήσει την ιδιαίτερη φύση της στους ωκεανούς του κόσμου προκειμένου να την κατανοήσουμε καλύτερα, να προσπαθήσουμε δηλαδή να κατανοήσουμε τον τρόπο που εξελίχθηκε κατά το παρελθόν και τον τρόπο που ενδεχομένως θα εξελιχθεί στο άμεσο μέλλον ανάλογα με τις κλιματικές και περιβαλλοντικές αλλαγές».

Γιατί θεωρείτε αναγκαία μια τόσο εκτεταμένη ωκεανογραφική έρευνα; Πιστεύετε ότι τα αποτελέσματά της μπορεί να συμβάλουν στην οικολογική ευαισθητοποίηση των πολιτικών και των κυβερνήσεων;

«Το ερευνητικό μας ταξίδι θα διαρκέσει τρία ολόκληρα χρόνια επειδή τόσος χρόνος απαιτείται για να διασχίσουμε εκατόν πενήντα χιλιάδες χιλιόμετρα θαλάσσιας διαδρομής παίρνοντας δείγματα κάθε δύο μέρες και επειδή θα σταματάμε το ταξίδι εδώ κι εκεί για να στέλνουμε τα δείγματα και τα ευρήματα και για να επισκευάζουμε τα όργανα του πλοίου. Συντρέχουν, πάντως, αρκετοί λόγοι που δικαιολογούν επαρκώς και καθιστούν εξαιρετικά επιτακτική την ανάγκη ολοκλήρωσης αυτής της έρευνας.

Ενας πρώτος και ιδιαίτερα σημαντικός λόγος είναι ότι δεν γνωρίζουμε ακόμη την ακριβή δομή και σύσταση αυτών των οικοσυστημάτων, μολονότι εδώ και πέντε χρόνια διαθέτουμε τα απαραίτητα μέσα για να το κάνουμε, όπως π.χ. τις μεθόδους της γενωμικής και τις νέες ισχυρές απεικονιστικές τεχνικές. Συνεπώς, η έρευνα αυτή ικανοποιεί πρωτίστως γνωστικές μας ανάγκες.

Δεύτερον, αγνοούμε παντελώς πώς θα αντιδράσουν αυτά τα οικοσυστήματα στις αλλαγές της θερμοκρασίας των θαλάσσιων υδάτων οι οποίες προβλέπεται ότι θα επέλθουν τα επόμενα χρόνια. Ωστόσο, είναι γνωστό ότι αρκετά από τα θαλάσσια είδη οργανισμών είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα ακόμη και σε ελάχιστες μεταβολές της θερμοκρασίας, της τάξης του μισού βαθμού! Γνωρίζουμε επίσης ότι όταν αλλάζει ή εξαλείφεται ένας κρίκος αυτής της διατροφικής αλυσίδας, το σύνολο του συγκεκριμένου οικοσυστήματος μπορεί να καταρρεύσει, με αποτέλεσμα, για παράδειγμα, να δημιουργηθούν ωκεάνιες περιοχές χωρίς οξυγόνο, κάτι που προφανώς έχει δραματικές συνέπειες στα ψάρια αλλά και... στην αλιεία. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να κατανοήσουμε βαθύτερα αυτά τα ωκεάνια οικοσυστήματα για να είμαστε σε θέση να προβλέψουμε την εξέλιξή τους σε τοπικό και πλανητικό επίπεδο. Προφανώς, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να πληροφορήσουμε τους πολιτικούς για τις ανακαλύψεις μας· όμως μόνον ο συνδυασμός των αποτελεσμάτων του Tara και πολλών άλλων ερευνών μπορεί να επιτρέψει κάποια πρόοδο στην επίλυση ενός τόσο πολυσύνθετου προβλήματος».

Πώς, όμως, και πού θα αποθηκευτούν ή θα αναλυθούν όλα τα ευρήματα αυτής της έρευνας; Και κυρίως ποιοι θα έχουν δικαίωμα πρόσβασης σε αυτά;

«Ολα τα δείγματα που συλλέγουμε αποστέλλονται στα ειδικά εργαστήρια που συμμετέχουν στο πρόγραμμα Tara Oceans, τα οποία και οφείλουν να τα αναλύσουν. Ετσι, όλα μας τα ευρήματα στέλνονται κάθε μήνα στα εργαστήρια EMBL της Γερμανίας όπου και ταξινομούνται. Υπάρχουν πολλοί τρόποι ανάλυσης: η ταυτοποίηση των ειδών μέσω της απεικόνισης μεγάλης εμβέλειας, η ποσοτική τους ανάλυση στα συγκεκριμένα περιβάλλοντα, οι γενετικές τους αναλύσεις και τέλος, η ανάλυση των φυσικών, χημικών και ωκεανογραφικών δεδομένων.

Οι ερευνητές που θα αναλύσουν τα δεδομένα και τα ευρήματα είναι τα μέλη της ερευνητικής ομάδας Tara, όμως στο σύνολο των αποτελεσμάτων που θα προκύψουν από αυτές τις αναλύσεις θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση όλα τα ενδιαφερόμενα μέλη της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας μέσω ενός δικτύου που θα συνδέεται με την κεντρική βάση των δεδομένων. Φυσικά και άλλα εργαστήρια εκτός αυτών που συνεργάζονται με το Tara Oceans έχουν δυνατότητα να γίνουν συνεργάτες».

Το πρόγραμμα Tara, στην πραγματικότητα, εμπλέκεται άμεσα και συμμετέχει ενεργά στον αγώνα για την προστασία του περιβάλλοντος. Πιστεύετε ότι η παγκόσμια καταστροφή του περιβάλλοντος συνδέεται με την ολοφάνερη παρακμή των δημοκρατικών αξιών στις οικονομικά αναπτυγμένες χώρες; Και πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη μεγάλη οικο-δημοκρατική κρίση;

«Πράγματι, το ερευνητικό πρόγραμμα Tara Oceans συμμετέχει στον αγώνα για την προστασία του περιβάλλοντος τόσο μέσω της παραγωγής νέας γνώσης όσο και μέσω της εκπαίδευσης και πληροφόρησης του ευρύτερου κοινού σχετικά με την ομορφιά, την πολυπλοκότητα και τη στενή αλληλεξάρτηση όλων των συστημάτων ζωής του πλανήτη μας.

Οσον αφορά το θέμα της δημοκρατίας σήμερα, θεωρώ ότι τα προβλήματα που συνδέονται με το περιβάλλον προκύπτουν από την απόσταση και τον αυθαίρετο διαχωρισμό μεταξύ της ταχύτητας με την οποία οι επιστημονικές ανακαλύψεις επιτρέπουν την ανάπτυξη νέων σημαντικών τεχνολογικών επιτεύξεων και την εμφανή ανεπάρκειά μας να διαχειριστούμε προς όφελος του κοινωνικού συνόλου τις επιπτώσεις αυτών των τεχνοεπιστημονικών επιτευγμάτων. Είναι βέβαια προφανές ότι τα δημοκρατικά καθεστώτα είναι τα μόνα που μπορούν να διαχειριστούν αυτά τα προβλήματα και να δράσουν αποτελεσματικά. Ωστόσο, η ίδια η αρχή του οικονομικού συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε, και το οποίο βασίζεται στην τυφλή οικονομική ανάπτυξη και στην υπέρμετρη κατανάλωση, οδηγεί αποκλειστικά στην παγκοσμιοποίηση των αρχών της αγοράς και συνεπώς στον εκφυλισμό του περιβάλλοντος. Αυτή ακριβώς η οικολογικά τυφλή παραγωγική υπερδραστηριότητα οδηγεί σε μαζικές τροποποιήσεις της χημείας του πλανήτη και συνεπώς στη δραματική καταστροφή της δυναμικής οικολογικής ισορροπίας του πλανήτη μας.

Επομένως, σήμερα είναι απαραίτητη η ικανοποίηση κάποιων συνθηκών ώστε να σταματήσουμε εγκαίρως να θέτουμε σε κίνδυνο το μέλλον της ζωής στον πλανήτη μας. Πρώτα απ' όλα απαιτείται αγώνας από τους λαούς όλων των χωρών για την καθολική δημοκρατία. Δεύτερον, άμεση προτεραιότητα όλων των δημοκρατικών συστημάτων θα πρέπει να είναι η ορθολογική -επιστημονική, πολιτική και οικονομική- διαχείριση των αγαθών του πλανήτη. Τρίτον, η παγκόσμια οικονομία είναι αναγκαίο να αλλάξει προτεραιότητες, να σταματήσει να αναπτύσσεται προς ένα σύστημα που βασίζεται αποκλειστικά στην αύξηση των καταναλωτικών προϊόντων και του κέρδους. Τέλος, είναι απαραίτητη μια νέα τεχνολογία που δεν θα αποβλέπει αποκλειστικά στο οικονομικό κέρδος, αλλά θα εντάσσεται αρμονικά στο γήινο οικοσύστημα. Ομως για την επίτευξη αυτού του στόχου απαιτείται πρωτίστως η βαθύτερη γνώση του οικοσυστήματος· και το πρόγραμμα Tara συνιστά ένα μικρό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα του περιβάλλοντος είναι ένα κατ' εξοχήν πολιτικό πρόβλημα». *

Ποιος είναι ο Eric Karsenti

Διευθυντής έρευνας του τμήματος κυτταρικής βιολογίας και βιοφυσικής στο Ευρωπαϊκό Εργαστήριο Μοριακής Βιολογίας (EMBL) στη Χαϊδελβέργη, ένα από τα σημαντικότερα διεθνώς κέντρα έρευνας στο πεδίο της μοριακής βιολογίας, η λειτουργία του οποίου εξασφαλίζεται από κονδύλια για τη δημόσια έρευνα είκοσι κρατών-μελών της Ε.Ε.

Ταυτόχρονα είναι διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS) και από το 1999 αντεπιστέλλον μέλος της γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στις βιολογικές επιστήμες, έκανε το διδακτορικό του το 1979 στο Ινστιτούτο Παστέρ στο Παρίσι, όπου εργάστηκε στο περίφημο τμήμα ανοσοβιολογίας, την εποχή που διευθυντής του τμήματος αυτού ήταν ο επιφανής Ελληνας ανοσολόγος Στρατής Αβραμέας, δάσκαλος και μέχρι σήμερα φίλος του.

Από εκείνα τα χρόνια ο Eric Karsenti διατηρούσε πολύ στενές σχέσεις με Ελληνες επιστήμονες και διανοουμένους που ζούσαν στο Παρίσι εκείνη τη σκοτεινή για την Ελλάδα εποχή. Μάλιστα, σε όλη τη διάρκεια της επταετίας βοήθησε και συμπαραστάθηκε ενεργά στον αγώνα της ελληνικής κοινότητας ενάντια στη χούντα.

Προλάβετε τη γρίπη των χοίρων

Οι μόνες πύλες εισόδου είναι τα ρουθούνια και το στόμα/ο λαιμός. Σε μια παγκόσμια επιδημία αυτού του είδους, είναι σχεδόν αδύνατο να αποφύγετε την επαφή με τον H1N1 παρά όλες τις προφυλάξεις. Ενώ είστε ακόμα υγιείς και δεν παρουσιάζετε συμπτώματα μόλυνσης από τον Η1Ν1, προκειμένου να αποτρέψετε τον πολλαπλασιασμό του ιού, την επιδείνωση των συμπτωμάτων και την ανάπτυξη δευτεροβάθμιων μολύνσεων, μπορείτε να ακολουθήσετε μερικά πολύ απλά βήματα:

1.Κάνετε δύο φορές την ημέρα γαργάρες με θερμό αλατισμένο νερό ή Listerine. Ο *H1N1 χρειάζεται να παραμείνει στην περιοχή του λαιμού/ ρινικής κοιλότητας για 2-3 ημέρες μετά από την αρχική μόλυνση προκειμένου να πολλαπλασιαστεί και να παρουσιάσει χαρακτηριστικά συμπτώματα. Η απλή γαργάρα αποτρέπει τον πολλαπλασιασμό. Κατά μία έννοια, η γαργάρα με αλατόνερο έχει την ίδια επίδραση σε ένα υγιές άτομο που έχει το Tamiflu σε ένα μολυσμένο. Μην υποτιμήστε αυτήν την απλή, ανέξοδη, και ισχυρή προληπτική μέθοδο.

2. Φυσήξτε τη μύτη σας δυνατά μια φορά την ημέρα και καθαρίστε και τα δύο ρουθούνια με βαμβάκι εμποτισμένο σε αλατόνερο. Αυτό συντελεί πολύ αποτελεσματικά στο να μειωθεί ο πληθυσμός του ιού.

3. Ενισχύστε τη φυσική άμυνα του οργανισμού σας καταναλώνοντας τροφές πλούσιες σε βιταμίνες C και D. Εάν χρησιμοποιήσετε συμπλήρωμα διατροφής βιταμίνης C, σιγουρευτείτε ότι περιέχει και ψευδάργυρο για καλύτερη απορρόφηση.

4. Πιείτε όσο περισσότερα ζεστά ροφήματα (τσάι, καφές, κ.λπ.) μπορείτε. Η κατανάλωση θερμών ροφημάτων έχει την ίδια επίδραση με τις γαργάρες, αλλά με αντίστροφη κατεύθυνση: Ξεπλένουν τους πολλαπλασιασθέντες ιούς από το λαιμό στο στομάχι όπου δεν μπορούν να επιζήσουν, να πολλαπλασιαστούν ή να κάνουν οποιαδήποτε ζημιά.

Περίπτωση παρενέργειας ύστερα από εμβολιασμό κατά της νέας γρίπης στη Σλοβενία

Μία 77χρονη γυναίκα στη Σλοβενία, η οποία εμβολιάστηκε την Τετάρτη με το εμβόλιο κατά της νέας γρίπης, λίγα λεπτά μετά τον εμβολιασμό της, παρουσίασε καρδιακή αρρυθμία και καρδιακή ανακοπή, αλλά επανήλθε ο σφυγμός της και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, ανακοινώθηκε χθες το απόγευμα από τις σλοβενικές υγειονομικές αρχές.

Η γυναίκα ανήκει στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού με χρόνιο νόσημα, στις οποίες συνίσταται να εμβολιαστούν.

Ο υπουργός Υγείας της Σλοβενίας Μπορούτ Μίκλαβτσιτς δήλωσε, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, ότι πρόκειται για το πρώτο τέτοιου είδους περιστατικό, τονίζοντας ότι οι αντιδράσεις στο εμβόλιο, εκτός από το οίδημα στο σημείο της ένεσης, είναι πολύ σπάνιες και ότι δεν έχει αποδειχθεί ότι η αρρυθμία και η καρδιακή ανακοπή ήταν συνέπεια του εμβολιασμού, αλλά το ενδεχόμενο αυτό μελετάται.

Στη Σλοβενία έχουν εμβολιαστεί με το εμβόλιο κατά της νέας γρίπης περίπου 30.000 άτομα. Ο εμβολιασμός γίνεται σε κατά τόπους υπηρεσίες δημόσιας υγείας με το εμβόλιο της εταιρίας Γκλάξο Σμιθ κλαϊν (Glkaxo Smith Kline), αλλά έχει γίνει παραγγελία και άλλων 5.000 δόσεων από την εταιρία Μπάξτερ (Baxter).

Μέχρι σήμερα δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από αναπνευστικά προβλήματα και διαπιστώθηκε ότι είχαν προσβληθεί από τη νέα γρίπη.

Ερευνα: Η μορφίνη συμβάλλει στην εξάπλωση του καρκίνου

Η μορφίνη, η οποία συχνά χορηγείται στους ασθενείς για να ανακουφίσει τους πόνους τους από μια χειρουργική επέμβαση ή από τους καρκινικούς όγκους, μπορεί στην πραγματικότητα να ενθαρρύνει και να συμβάλλει στην εξάπλωση του καρκίνου στο σώμα του ασθενούς, σύμφωνα με εργαστηριακές έρευνες αμερικανών επιστημόνων.

Οι αμερικανοί ερευνητές του πανεπιστημίου του Σικάγο, υπό τον καθηγητή ιατρικής Πάτρικ Σίγκλετον, σύμφωνα με το BBC, δήλωσαν ότι η συγκεκριμένη οπιούχα ουσία διαπιστώθηκε ότι βοηθά στην ανάπτυξη νέων αιμοφόρων αγγείων που τροφοδοτούν τους όγκους με οξυγόνο και θρεπτικές ουσίες, συμβάλλοντας έτσι στην περαιτέρω ανάπτυξή τους.

Υποστηρίζουν δηλαδή ότι η μορφίνη εμφανίζεται να διευκολύνει τα καρκινικά κύτταρα να επεκταθούν σε άλλους ιστούς και έτσι να εξαπλωθούν.

Μιλώντας σε συνέδριο του Αμερικανικού Συλλόγου Ερευνών για τον Καρκίνο, στη Βοστώνη, οι ερευνητές ανέφεραν επίσης ότι έχουν βρει ένα φάρμακο που καταπολεμά αυτές τις παρενέργειες της μορφίνης.

Σύμφωνα με τον δρα Σίγκλετον, το MNTX, ένα φάρμακο που είχε ανακαλυφθεί στη δεκαετία του΄80, για να καταπολεμήσει τη δυσκοιλιότητα που φέρνει η μορφίνη, φαίνεται να βοηθά επίσης στην καταπολέμηση των παρενεργειών της ουσίας, χωρίς αυτή να χάνει τη βασική ιδιότητα ανακούφισης από τον πόνο.

Πειράματα που έγιναν από τους ερευνητές του πανεπιστημίου του Σικάγο σε ποντίκια με καρκίνο των πνευμόνων, έδειξαν ότι το συγκεκριμένο φάρμακο εμπόδισε τη μορφίνη να βοηθήσει στην ανάπτυξη των όγκων και μείωσε κατά 90% την εξάπλωση του καρκίνου στα πειραματόζωα.

«Αν αυτό επιβεβαιωθεί κλινικά, τότε μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που κάνουμε χειρουργική αναισθησία για τους ασθενείς με καρκίνο», δήλωσε ο Σίγκλετον, που πρόσθεσε ότι παράλληλα «θα μπορούσαν να αναζητηθούν δυνητικές νέες εφαρμογές γι' αυτή τη νέα τάξη φαρμάκων».

Όμως, όπως εκτιμούν άλλοι ειδικοί, θα χρειαστούν και άλλες έρευνες, πριν αποφασιστούν οποιεσδήποτε αλλαγές στην χρήση της μορφίνης για τη θεραπεία των ασθενών.

Επιρρεπείς σε καρκίνους όσοι εργάζονται βράδυ

Τα άτομα που εργάζονται σε νυχτερινή βάρδια είναι πιο επιρρεπή σε καρκίνους όπως αυτούς του μαστού, του προστάτη και του παχέως εντέρου, σύμφωνα με έρευνα Αυστραλών επιστημόνων.

Ήδη, είναι γνωστό ότι τα άτομα που δουλεύουν νυχτερινές ώρες, παρουσιάζουν πιο συχνά από τον γενικότερο πληθυσμό, παθήσεις όπως διαβήτη και καρδιοπάθειες, τώρα, όμως, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Σίδνεϊ αναφέρουν ότι η διαταραχή στο ορμονικό σύστημα των ατόμων που δεν κοιμούνται την νύχτα, αδυνατίζει το ανοσοποιητικό σύστημα με αποτέλεσμα ο οργανισμός τους να κινδυνεύει περισσότερο από τον καρκίνο.

Σύμφωνα με την καθηγήτρια Ναόμι Ρότζερς, υπεύθυνη του Ινστιτούτου Brain and Mind Institute του Πανεπιστημίου Σίδνεϊ, που διεξήγε τη συγκεκριμένη έρευνα, η μελατονίνη - ορμόνη που παράγεται από τον εγκέφαλο και βοηθά τον οργανισμό μας να γνωρίζει πότε είναι ώρα για ύπνο και πότε είναι η ώρα για να ξυπνήσουμε - ενεργοποιείται από το σκοτάδι και απενεργοποιείται από το φως.

Κατά τη διάρκεια της έρευνας, οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι σε πειραματόζωα η μελατονίνη βοηθούσε στην καταπολέμηση όγκων, ενώ η επάρκειά της συνέδραμε στην ανάπτυξη καρκινογόνων όγκων.

«Η μελατονίνη έχει βασικά ρόλο ως βιολογικό ρολόι του ανθρώπινου οργανισμού. Έχει αντιοξειδωτικές ιδιότητες και ενισχύει το ανοσολογικό σύστημα δηλαδή το σύστημα άμυνας του σώματος μας», ανέφερε, συγκεκριμένα, η κ. Ρότζερς.

«Η μείωση της παραγωγής της μελατονίνης στους ανθρώπους λόγω του ότι εκτίθενται πολύ περισσότερες ώρες στο φως εξαιτίας του τεχνητού φωτισμού τη νύχτα, είναι μια από τις αιτίες της μεγάλης αύξησης καρκίνων και συγκεκριμένα αυτών του μαστού προστάτη και παχέως εντέρου», ανέφερε η κ. Ρότζερς παρουσιάζοντας την έρευνα του Ινστιτούτου στην ετήσια συνεδρίαση της Κλινικής Ογκολογικής Εταιρίας Αυστραλίας.

Νέα δεδομένα για την προληπτική ιατρική στις γυναίκες

Οι γυναίκες στις ΗΠΑ θα πρέπει να υποβάλλονται στην εξέταση για τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας στα 21 και οι περισσότερες δεν χρειάζεται να κάνουν ετησίως το τεστ Παπ, σύμφωνα με νέες οδηγίες που δόθηκαν στη δημοσιότητα και στοχεύουν να μειώσουν τον κίνδυνο από την περιττή θεραπεία.

Οι οδηγίες του Αμερικανικού Κολλεγίου Μαιευτήρων και Γυναικολόγων (ACOG) αναφέρουν ότι οι γυναίκες κάτω των 30 ετών θα πρέπει να υποβάλλονται σε έλεγχο για καρκίνο του τραχήλου της μήτρας κάθε δύο χρόνια αντί για κάθε χρόνο. Και οι γυναίκες άνω των 30 κάθε τρία χρόνια.

Οι νέες συστάσεις βασίζονται σε επιστημονικά στοιχεία που δείχνουν ότι οι συχνότερες εξετάσεις οδηγούν στην υπερβολική θεραπεία και αυτό μπορεί να μειώσει τις πιθανότητες που έχει μία νεαρή γυναίκα να κυοφορήσει επιτυχώς.

«Η υπερβολή στη θεραπευτική αγωγή για δευτερεύουσες ανωμαλίες στο τεστ Παπ νεαρών γυναικών και εφήβων μπορεί να οδηγήσει σε επιπτώσεις όπως- κάποιες φορές- σε πρόωρη γέννα. Αυξάνει τον κίνδυνο», εξηγεί ο δρ Τόμας Χέρτζογκ του πανεπιστημίου Columbia στη Νέα Υόρκη, ο οποίος προεδρεύει της επιτροπής του ACOG για το γυναικείο καρκίνο.

«Ο πρόωρος τοκετός έχει εξελιχθεί σε τεράστιο πρόβλημα στις ΗΠΑ και ενέχει τον κίνδυνο σοβαρών επιπλοκών για το έμβρυο», λέει η δρ Τζένιφερ Μιλοσαβίγιεβιτς, μαιευτήρας-γυναικολόγος στο Henry Ford Health System, στο Ντιτρόιτ, το οποίο στηρίζει τις προτάσεις. «Αυτές οι νέες οδηγίες θα μας επιτρέψουν να αποφύγουμε τις περιττές διαδικασίες στις σεξουαλικά ενεργές έφηβες», ανέφερε σε e-mail της.

Οι οδηγίες δεν αναμένεται να προκαλέσουν τόσο έντονες αντιδράσεις όπως εκείνες που ακολούθησαν τις νέες οδηγίες για τη μαστογραφία, πριν από λίγες μέρες, και οι οποίες βασίζονταν κυρίως σε προβολές από υπολογιστή, είπε σε τηλεφωνική του συνέντευξη ο δρ Λεν Λίχτενφελντ του American Cancer Society.

Οι προηγούμενες συστάσεις έκαναν λόγο για ετήσιο έλεγχο για τον καρκίνο του τραχήλου, τρία χρόνια μετά την έναρξη της σεξουαλικής ζωής μίας γυναίκας ή στην ηλικία των 21 ετών. Παρότι το ποσοστό μόλυνσης με τον ιό HPV είναι υψηλό στον πληθυσμό, τα ποσοστά του καρκίνου του τραχήλου είναι χαμηλά.

Ο Χέρτζογκ είπε ότι οι νέες συστάσεις βασίζονται σε μελέτες που υποδηλώνουν ότι η εξέταση σε ηλικία μικρότερη των 21 μάλλον κακό παρά καλό κάνει. «Υπερ-διαγιγνώσκουμε και υπερ-θεραπεύουμε τις έφηβες και τις πολύ νεαρές γυναίκες», είπε ο Χέρτζογκ σε τηλεφωνική του συνέντευξη.

Ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας είναι ένας αργά εξελισσόμενος τύπος καρκίνου, ο οποίος προκαλείται από την έκθεση σε συγκεκριμένα στελέχη του ιού των ανθρωπίνων κονδυλωμάτων, γνωστού ως Human Papilloma Virus ή HPV, ένα κοινό σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες.

«Οι γυναίκες δεν παθαίνουν αμέσως καρκίνο του τραχήλου. Μολύνονται με τον σεξουαλικά μεταδιδόμενο ιό HPV, ο οποίος προκαλεί προκαρκινικές ανωμαλίες στον τράχηλο της μήτρας και καρκίνο του τραχήλου. Χρειάζονται πολλά χρόνια για να εξελιχθεί από μόλυνση με HPV σε πλήρως εξελιγμένο καρκίνο του τραχήλου», λέει η Μιλοσαβίγιεβιτς. Για το λόγο αυτό, όπως εξηγεί η ίδια, η αλλαγή στο χρόνο εξέτασης δεν σημαίνει ότι θα περάσουν απαρατήρητοι περισσότεροι καρκίνοι του τραχήλου.

Σύμφωνα με την ίδια, οι περισσότεροι θάνατοι από καρκίνο του τραχήλου στις ΗΠΑ εμφανίζονται σε γυναίκες που ελέγχονται πολύ αραιά ή καθόλου. «Το μήνυμα που πρέπει να περάσει στις γυναίκες είναι ότι πρέπει να συνεχίσετε να κάνετε τεστ Παπ», τονίζει η ίδια.

Ο ιός HPV είναι το συνηθέστερο σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα στον κόσμο. Περίπου 20 εκατομμύρια αμερικανίδες έχουν μολυνθεί με τον ιό, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία. Τα τελευταία 30 χρόνια, τα ποσοστά καρκίνου του τραχήλου στις ΗΠΑ μειώθηκαν κατά το ήμισυ και πλέον, χάρη-κυρίως- στη διαδεδομένη εξέταση του Παπ τεστ.

Πρωτοποριακή μέθοδος διόρθωσης καταρράκτη και αστιγματισμού ταυτόχρονα

Πραγματοποιείται στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου.

Ο αστιγματισμός μπορεί πλέον να διορθωθεί με την ένθεση τορικών (αστιγματικών) ενδοφακών στο μάτι μετά από επέμβαση φακοθρυψίας (καταρράκτη). Στην Ελλάδα η δυνατότητα αυτή παρέχεται μόνον όταν ο αστιγματισμός συνυπάρχει με καταρράκτη. Ωστόσο στην Αμερική για τη διόρθωση του αστιγματισμού χρησιμοποιούνται ενδοφακοί που προορίζονται για τη διόρθωση του καταρράκτη ακόμη και όταν δεν υπάρχει καταρράκτης.

Η μέθοδος αυτή εφαρμόζεται εδώ και ένα χρόνο στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης το οποίο πρωτοπορεί πανελλαδικά στη ταυτόχρονη διόρθωση του καταρράκτη και του προϋπάρχοντα αστιγματισμού.

«Ο αστιγματισμός είναι μια ανωμαλία του κερατοειδούς που παρατηρείται στο 15-20% του γενικού πληθυσμού και ένα ποσοστό 10% χρήζει διόρθωσης είτε με γυαλιά είτε με διαθλαστική χειρουργική. Η διόρθωση του αστιγματισμού με λέιζερ εφαρμόζεται τη χώρα μας εδώ και μια πενταετία σε ιδιωτικά ιατρικά κέντρα. Όταν ο αστιγματισμός συνυπάρχει με καταρράκτη υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης με την ένθεση των κατάλληλων ενδοφακών. Συνήθως ο καταρράκτης εμφανίζεται σε μεγαλύτερες ηλικίες αλλά υπάρχει και σε νεαρές ηλικίες ο συγγενής καταρράκτης ή καταρράκτης που προκαλείται από τραυματισμό. Επομένως η επέμβαση αυτή μπορεί να γίνει όταν συνυπάρχει αστιγματισμός και καταρράκτης σε νεαρή ηλικία, ή σε μεγαλύτερη ηλικία όταν εμφανιστεί πλέον ο καταρράκτης» εξήγησε ο λέκτορας οφθαλμολογίας στο ΑΠΘ, Γιάννης Τσινόπουλος, με αφορμή ημερίδα με θέμα «Αστιγματισμός, θεωρία, πράξη, θεραπεία» που θα πραγματοποιηθεί αύριο στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου.

Κίνδυνος για την καρδιά το αργό βάδισμα

Οι ηλικιωμένοι που περπατάνε αργά, αντιμετωπίζουν τριπλάσιο κίνδυνο να πεθάνουν από καρδιά, σε σχέση με όσους βαδίζουν με πιο γρήγορο ρυθμό, σύμφωνα με μια νέα μεγάλη γαλλική επιστημονική έρευνα, την πρώτη του είδους της διεθνώς.

Αν και δεν είναι ξεκάθαρο γιατί αυτό συμβαίνει, οι ερευνητές συστήνουν στους γιατρούς να ελέγχουν κατά καιρούς την ταχύτητα βαδίσματος ιδίως των γηραιότερων ασθενών τους, για να έχουν μια πιθανή έγκαιρη ένδειξη κυκλοφορικών και αγγειακών προβλημάτων.

Σε γενικές γραμμές, η ταχύτητα βαδίσματος αντανακλά την γενική κατάσταση υγείας και την άνεση κινήσεων κάποιου, ενώ προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι οι ηλικιωμένοι, οι οποίοι βαδίζουν αργά, κινδυνεύουν περισσότερο από πτώση, σωματική αναπηρία, εισαγωγή στο νοσοκομείο και άλλα προβλήματα υγείας.

Στη νέα έρευνα, οι Γάλλοι πανεπιστημιακοί ερευνητές (νευρολόγοι, επιδημιολόγοι και γηρίατροι) παρακολούθησαν, επί μια πενταετία, μια μεγάλη ομάδα περίπου 3.200 ατόμων ηλικίας 65 - 85 ετών, η ταχύτητα βαδίσματος των οποίων σε μια απόσταση έξι μέτρων καταγραφόταν κατά τακτά χρονικά διαστήματα.

Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο "British Medical Journal" (Βρετανικό Ιατρικό Περιοδικό), διαπίστωσε ότι όσοι βάδιζαν πιο αργά κατά μέσο όρο μέσα σε αυτή την πενταετία, ήταν τέσσερις φορές πιο πιθανό να πεθάνουν σε αυτό το χρονικό διάστημα σε σχέση με όσους βάδιζαν πιο γρήγορα.

Όταν οι ερευνητές ανέλυσαν πιο συγκεκριμένα τις αιτίες θανάτου, βρήκαν ότι όσοι περπατούσαν αργά, ήταν τρεις φορές πιθανότερο να πεθάνουν από καρδιά, ενώ δεν διαπιστώθηκε σχέση ανάμεσα στο αργό βάδισμα και σε άλλες αιτίες θανάτου.

Οι ερευνητές απομόνωσαν διάφορους παράγοντες που μπορεί να επηρέαζαν την ταχύτητα βαδίσματος ή την εμφάνιση καρδιοπάθειας (όπως Πάρκινσον, άνοια, πίεση αίματος, κάπνισμα, μειωμένη φυσική άσκηση κ.α.) και βρήκαν ότι, ακόμα και έπειτα από αυτές τις προσαρμογές, όσοι περπατάνε αργά, κινδυνεύουν αρκετά περισσότερο να πεθάνουν από καρδιά.

Οι ερευνητές δεν μπορούν να εξηγήσουν πλήρως το πόρισμα της μελέτης τους, αν και εκτιμούν ότι η ικανότητα κίνησης ενός ατόμου εξαρτάται από τη σκλήρυνση των αρτηριών του, κάτι που επίσης οδηγεί σε καρδιακά προβλήματα.

Όπως ανέφεραν, αν κάποιος αισθανθεί ότι, από κάποια στιγμή και μετά, το βάδισμά του επιβραδύνεται για κάποιο λόγο σε μόνιμη βάση, θα πρέπει να συζητήσει το ζήτημα με το γιατρό του.

Νέες θεραπείες για την ρευματοειδή αρθρίτιδα

Η έγκαιρη διάγνωση της ρευματοειδούς αρθρίτιδας είναι το« κλειδί» για την αποτελεσματική θεραπεία. Μεγάλη πρόοδος στην αντιμετώπιση της νόσου έχει γίνει τα τελευταία χρόνια, έτσι ώστε ο όρος «παραμορφωτική αρθρίτιδα» σιγά σιγά να καταργείται.

Πρόκειται για την πιο συχνή μορφή χρόνιας αρθρίτιδας, που προσβάλλει εκατομμύρια ανθρώπους κάθε ηλικίας, ακόμη και παιδιά. Ο όρος «ρευματοειδής αρθρίτιδα» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Sir Alfred Garrod στο Λονδίνο το 1859, αλλά αναφορές στη νόσο υπάρχουν σε κείμενα του 123 μ.Χ.

Τα 5 συμπτώματα

Η ασθένεια εκδηλώνεται με: πόνο, πρήξιμο, δυσκαμψία (περιορισμό στην κίνηση και λειτουργία της άρθρωσης), θερμότητα στην περιοχή (το δέρμα πάνω από την άρθρωση είναι ζεστό), ερυθρότητα στην περιοχή (το δέρμα πάνω από την άρθρωση γίνεται κόκκινο).

«Συχνά μια αρθρίτιδα εκδηλώνεται μόνο με ορισμένα από τα παραπάνω πέντε χαρακτηριστικά», λέει ο ρευματολόγος, καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Πέτρος Σφηκάκης. «Όταν, όμως, υπάρχει μόνο πόνος, τότε πρόκειται συνήθως για αρθραλγία, κατάσταση που είναι διαφορετική από την αρθρίτιδα, λιγότερο σοβαρή και μη ειδική (π.χ. η γρίπη μπορεί να προκαλεί αρθραλγίες)».

Αρθρίτιδα σημαίνει φλεγμονή του αρθρικού υμένα, που οφείλεται πάντα σε κάποιο παθολογικό αίτιο. «Αντίθετα, ο όρος οστεοαρθρίτιδα, που ακούμε πολύ συχνά, σημαίνει κάτι διαφορετικό», διευκρινίζει ο καθηγητής.« Η οστεοαρθρίτιδα είναι η εκφύλιση του χόνδρου των οστών που αποτελούν την άρθρωση. Η εκφύλιση των χόνδρων συμβαίνει αναπόφευκτα με την πάροδο της ηλικίας (σαν τα άσπρα μαλλιά)».

Εάν η ρευματοειδής αρθρίτιδα εμφανιστεί, παραμένει για όλη την υπόλοιπη ζωή. Η φλεγμονή, σύμφωνα με τον κ. Σφηκάκη, αρχίζει από τη μεμβράνη που καλύπτει την άρθρωση (τον αρθρικό υμένα), αλλά εξαπλώνεται στους γύρω γύρω ιστούς, κάνοντας την κίνηση δύσκολη και επώδυνη. Η φλεγμονή οδηγεί σε αλλαγή του σχήματος της άρθρωσης και στην καταστροφή της.

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα συνήθως προσβάλλει συμμετρικά _ δηλαδή, τόσο δεξιά όσο και αριστερά _ τις αρθρώσεις των δακτύλων των χεριών, τους καρπούς, τους αγκώνες, τα ισχία, τα γόνατα και τους αστραγάλους. Δεν προσβάλλονται ποτέ από τη νόσο οι τελευταίες αρθρώσεις των δακτύλων και η οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης.

Στην Ελλάδα, η επίπτωση της νόσου είναι μικρότερη από τις αγγλοσαξονικές χώρες. «Επιπλέον, η νόσος στη χώρα μας εμφανίζει κλινικές, ορολογικές και γενετικές διαφορές σε σχέση με τις χώρες της Β. Ευρώπης», λέει ο αναπληρωτής καθηγητής Παθολογικής Φυσιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Αθανάσιος Τζιούφας. «Δηλαδή, έχει μικρότερο ποσοστό εξωαρθρικών εκδηλώσεων και διαβρώσεων στις αρθρώσεις, μεγαλύτερο ποσοστό αντισωμάτων κατά του ενδοκυττάριου αυτοαντιγόνου Rο/SSA, ενώ ο γονότυπος DRB1 που συναντάται σε ποσοστό περίπου 70% στις χώρες της Β. Ευρώπης ανευρίσκεται περίπου στο 40% των Ελλήνων ασθενών. Η ηπιότερη κλινική εικόνα της νόσου παρατηρείται και σε άλλες μεσογειακές χώρες και ενδεχομένως να οφείλεται στην ηλιοφάνεια και τη μεσογειακή διατροφή».

Οι σύγχρονες θεραπείες

Κανένας ασθενής με ρευματοειδή αρθρίτιδα δεν πρέπει να αρκείται μόνο σε αντιφλεγμονώδη φάρμακα και παυσίπονα. «Αν και μπορεί με αυτά να μην πονά ιδιαίτερα, η φλεγμονή δεν αντιμετωπίζεται ουσιαστικά και οι βλάβες στις αρθρώσεις προχωρούν και καταλήγουν σε παραμορφώσεις», προειδοποιεί ο κ. Σφηκάκης. Τα ειδικά φάρμακα λέγονται «τροποποιητικά» της νόσου και τα δημοφιλέστερα είναι η μεθοτρεξάτη, η λεφλουνομίδη και η υδροξυχλωροκίνη.

«Τα φάρμακα αυτά μπορεί να έχουν ανεπιθύμητες ενέργειες, αυτές είναι όμως αναστρέψιμες εάν εντοπισθούν εγκαίρως _ γι' αυτό και η συχνή παρακολούθηση από τον ρευματολόγο είναι απαραίτητη», λέει ο κ. Σφηκάκης. «Συχνά, χρησιμοποιούνται επικουρικά και μικρές δόσεις κορτικοειδών, πάντα με οδηγία του ρευματολόγου».

Την τελευταία δεκαετία χρησιμοποιούνται με επιτυχία οι «βιολογικές» θεραπείες, δηλαδή φάρμακα που αδρανοποιούν ουσίες ή κύτταρα που διαδραματίζουν καίριο ρόλο στη διαδικασία της χρόνιας φλεγμονής και την αρθρική καταστροφή. Οι βιολογικές θεραπείες είναι μονοκλωνικά αντισώματα ή διαλυτοί υποδοχείς οι οποίοι εξουδετερώνουν πρωτεΐνες που εμπλέκονται άμεσα στη φλεγμονή (π.χ. TNFα), είτε υποδοχείς στα κύτταρα τέτοιων πρωτεϊνών (π.χ. IL-6), είτε ομάδες κυττάρων που εμπλέκονται με διάφορους μηχανισμούς στη φλεγμονή της ΡΑ (π.χ. Β-λεμφοκύτταρα). Σήμερα, είναι διαθέσιμα στην Ελλάδα τα εξής φάρμακα αυτής της κατηγορίας (ενώ σύντομα αναμένονται και άλλα): Tocilizumab, Infliximab, Etanercept, Adalimumab Anakinra, Rituximab, Abatacept.

«Οι βιολογικές θεραπείες είναι αποτελεσματικές και ασφαλείς, αλλά το πότε, σε ποιον και για πόσο καιρό θα χορηγηθούν είναι απόφαση έμπειρου ρευματολόγου», επισημαίνει ο κ. Σφηκάκης.

Τα τελευταία χρόνια, ο εντοπισμός των ασθενών με πρώιμη αρθρίτιδα, ο καθορισμός κριτηρίων πρόγνωσης διαβρωτικής νόσου και η εισαγωγή στην καθημερινή πράξη στοχευμένων θεραπειών με βιολογικούς παράγοντες έχουν συνεισφέρει στην πλήρη ύφεση της νόσου στην πρώιμη ρευματοειδή αρθρίτιδα και στη «χαμηλή δραστηριότητα» της εγκατεστημένης νόσου.

«Υπάρχουν τελευταία πολύ καλά δεδομένα για φάρμακα τα οποία αναστέλλουν την ενεργοποίηση του ανοσολογικού συστήματος (όπως η πρωτεΐνη CTLA – 4Tg), αλλά και για το μονοκλωνικό αντίσωμα το οποίο αναστρέφει τη λειτουργία του υποδοχέα της κυτταροκίνης IL-6, μιας πρωτεΐνης η οποία συμμετέχει με καίριο ρόλο στη φλεγμονή, όπως ο TNF-α», λέει ο κ. Τζιούφας. «Η τελευταία αυτή επιλογή είναι επίσης εξαιρετικά χρήσιμη για τις συστηματικές μορφές της νεανικής ρευματοειδούς αρθρίτιδας».

Ο κίνδυνος

H πρόγνωση της νόσου, εάν αφεθεί χωρίς αποτελεσματική θεραπεία, δεν είναι καλή. «Εκτός από την κακή ποιότητα ζωής μειώνει το προσδόκιμο της επιβίωσης τουλάχιστον κατά μία δεκαετία», υπογραμμίζει ο κ. Σφηκάκης. «Η κυριότερη αιτία θανάτου είναι τα καρδιαγγειακά επεισόδια, λόγω της βλαπτικής δράσης της χρόνιας φλεγμονής στα αγγεία».

Πολλές νέες μελέτες δείχνουν ότι όσο πιο σοβαρή είναι η χρόνια φλεγμονή τόσο υψηλότερος είναι ο κίνδυνος για καρδιαγγειακά επεισόδια, αγγίζοντας ποσοστό παρόμοιο με αυτό που έχουν οι ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη.

Τα αίτια

Δεν υπάρχει ένα υπεύθυνο αίτιο ή τουλάχιστον δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη. «Η ρευματοειδής αρθρίτιδα θεωρείται σήμερα αυτοάνοσο νόσημα. Δηλαδή, για άγνωστους λόγους ο οργανισμός στρέφεται μέσω του ανοσολογικού συστήματος εναντίον του εαυτού του», εξηγεί ο κ. Σφηκάκης. «Αν και η νόσος δεν είναι καθαρά κληρονομική, η πιθανότητα να προσβληθεί κάποιος είναι μεγαλύτερη εάν στην οικογένεια υπάρχει ήδη κάποιος άλλος που έχει ρευματοειδή αρθρίτιδα ή άλλο αυτοάνοσο νόσημα».

Η εξέλιξη της νόσου

Όταν αρχίζει η φλεγμονή, συνήθως προσβάλλονται πρώτα οι αρθρώσεις των χεριών και οι καρποί. Το χαρακτηριστικό της δυσκαμψίας είναι ότι γίνεται περισσότερο έντονη ύστερα από παρατεταμένη ακινησία (π.χ. όταν ξυπνάμε).

«Επειδή η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι ωστόσο νόσος που προσβάλλει όλο το σώμα, συχνά προηγούνται τα "συστηματικά" συμπτώματα», επισημαίνει ο κ. Σφηκάκης. «Έτσι, οι ασθενείς μπορεί στην αρχή να παραπονούνται για αδυναμία, κούραση, ανορεξία, απώλεια βάρους ή και χαμηλό πυρετό. Καθώς η νόσος προχωρά, μπορεί να προσβληθούν και όργανα και να εμφανιστεί πλευρίτιδα, περικαρδίτιδα, φλεγμονή στα μάτια, ρευματικά οζίδια στο δέρμα και άλλες σπανιότερες εκδηλώσεις».

Στο 20% των Ελλήνων ασθενών εμφανίζονται εξωαρθρικές εκδηλώσεις.

Η διάγνωση

Ο γιατρός _ ο παθολόγος, ο γενικός γιατρός ή ο ορθοπεδικός _ πρέπει να είναι σε θέση να υποψιασθεί τη διάγνωση, ώστε να παραπέμψει τον ασθενή σε ειδικό ρευματολόγο. «Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει πάντα, διότι σε ορισμένους ασθενείς η κλινική εικόνα δεν είναι τυπική, συγχέεται με άλλες καταστάσεις που προκαλούν αρθραλγίες», λέει ο κ. Σφηκάκης. «Ο ειδικός ρευματολόγος _ και όχι ορθοπεδικός _ θα είναι ο γιατρός που θα θέσει την οριστική διάγνωση».

Πρέπει να αποκλεισθούν άλλα νοσήματα με παρόμοια συμπτώματα, όπως η αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα, η ψωριασική αρθρίτιδα, οι αντιδραστικές αρθρίτιδες, η ινομυαλγία, η φλεγμονώδης νόσος του εντέρου, ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, η σκληροδερμία, η δερματομυοσίτιδα και οι αγγειίτιδες. «Αν και υπάρχουν εξετάσεις που βοηθούν, η διάγνωση στην αρχή της νόσου γίνεται πάντα κλινικά και όχι από τις εξετάσεις», κατά τον κ. Σφηκάκη. «Η έγκαιρη διάγνωση είναι πολύ σημαντική, γιατί όσο γρηγορότερα τεθεί η διάγνωση τόσο καλύτερη είναι η πρόγνωση του ασθενούς».

Η αντιμετώπιση

Η θεραπεία πρέπει να αρχίζει αμέσως. «Το κομβικό σημείο στη θεραπευτική αντιμετώπιση είναι η επιθετική θεραπεία αμέσως μόλις διαγνωστεί η νόσος», τονίζει ο κ. Τζιούφας. «Πλήθος μελετών έχουν καταδείξει ότι η εντατική και επιθετική θεραπεία από την αρχή της νόσου προλαμβάνει ή περιορίζει σε μεγάλο βαθμό τη διάβρωση και συνεπώς την καταστροφή της άρθρωσης».

Η αγωγή είναι εξατομικευμένη. «Ο προγραμματισμός της θεραπείας είναι διαφορετικός για κάθε ασθενή, τόσο γιατί η νόσος δεν είναι το ίδιο σοβαρή σε όλους όσο και γιατί οι ανάγκες κάθε ασθενούς είναι διαφορετικές», λέει ο κ. Σφηκάκης. «Η θεραπεία συνίσταται κυρίως σε φάρμακα, αλλά τόσο η ανάπαυση όσο και ειδικό για τον καθένα πρόγραμμα ασκήσεων είναι απαραίτητα στοιχεία της θεραπείας».

Στόχος της φαρμακευτικής θεραπείας είναι η ύφεση της φλεγμονής. «Προσπαθούμε, δηλαδή, να "κοιμίσουμε" τη νόσο, γιατί δυστυχώς η εξάλειψη δεν είναι ακόμα εφικτή», εξηγεί ο κ. Σφηκάκης.

Η ταυτότητα της ρευματοειδούς αρθρίτιδας

_ Εμφανίζεται κυρίως στις ηλικίες 30-50 ετών

_ Οι γυναίκες προσβάλλονται 2-3 φορές συχνότερα από τους άνδρες

_ 24 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο (πάνω από 6,2 εκατομμύρια στην Ευρώπη) πάσχουν

_ Στην Ελλάδα πάσχουν 70.000 - 100.000 ενήλικες

_ Το 50% των ασθενών με ρευματοειδή αρθρίτιδα εγκαταλείπουν την εργασία τους (με πρόωρη συνταξιοδότηση αναπηρίας), 10 χρόνια μετά την έναρξη της νόσου

_ 42 δισ. ευρώ το συνολικό ετήσιο κόστος στη Δ. Ευρώπη και 41,6 δισ. στη Β. Αμερική

_ 13.500 ευρώ τον χρόνο το μέσο κόστος ανά ασθενή στην Ευρώπη

Ελπίδες για μελλοντική θεραπεία του συνδρόμου Ντάουν

Η αύξηση των επιπέδων του νευροδιαβιβαστή νορεπινεφρίνης (μιας χημικής ουσίας-αγγελιαφόρου στον εγκέφαλο) θα μπορούσε να θεραπεύσει τα συμπτώματα του συνδρόμου Ντάουν, σύμφωνα με νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που βασίστηκε σε πειράματα με ποντίκια.

Η έρευνα των επιστημόνων της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Στάνφορντ και του Παιδιατρικού Νοσοκομείου «Λουσίλ Πάκαρντ» της Καλιφόρνιας, υπό το νευροβιολόγο Αχμάντ Σαλεχί, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Science Transnational Medicin».

Η μελέτη είναι η πρώτη μέχρι σήμερα που στοχεύει στην θεραπεία του συνδρόμου Ντάουν μέσω επέμβασης στο σύστημα της νορεπινεφρίνης. Σύμφωνα με τους ερευνητές, είναι πιθανό ότι μια έγκαιρη παρέμβαση στο επίπεδο της νορεπινεφρίνης μπορεί να οδηγήσει σε βελτίωση των νοητικών και γνωσιακών λειτουργιών των παιδιών με σύνδρομο Ντάουν και να αντιστρέψει το μαθησιακό έλλειμμά τους και την ανικανότητα μνήμης.

Αν και τα παιδιά με σύνδρομο Ντάουν δεν έχουν αναπτυξιακή καθυστέρηση κατά τη γέννησή τους (η ασθένεια εμφανίζεται περίπου στο ένα στα 800 παιδιά που γεννιέται), με το πέρασμα του χρόνου μένουν πίσω νοητικά, εμφανίζοντας μαθησιακές δυσκολίες και δυσκολία συγκράτησης πληροφοριών.

Τα παιδιά με σύνδρομο Ντάουν γεννιούνται με ένα έξτρα αντίγραφο του χρωμοσώματος 21, με συνέπεια να έχουν πρόσθετα αντίγραφα εκατοντάδων γονιδίων, κάτι που -με κάποιο τρόπο- επιδρούν αρνητικά στην ανάπτυξη του εγκεφάλου και οδηγούν σε μικρότερες ή μεγαλύτερες μαθησιακές δυσκολίες.

Τα πειράματα με ποντίκια, στα οποία χορηγήθηκαν αυξημένες ποσότητες του συγκεκριμένου νευροδιαβιβαστή (νορεπινεφρίνης), που βοηθά τα νευρικά κύτταρα να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, έδειξαν ότι τα πειραματόζωα εμφάνισαν βελτίωση στις εγκεφαλικές λειτουργίες τους. Το φάρμακο, κατά τους ερευνητές, είχε άμεσο μεν αποτέλεσμα, αλλά η ευεργετική επίδρασή του, προς το παρόν, δεν διήρκεσε πολύ.

Ορισμένα φάρμακα που ήδη κυκλοφορούν, για την καταπολέμηση της κατάθλιψης και της ανικανότητας συγκέντρωσης, επίσης στοχεύουν στην αύξηση του επιπέδου της νορεπινεφρίνης στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου.

Ο Σαλεχί εξέφρασε την ελπίδα ότι θα υπάρξουν πλέον νέες έρευνες για την πιθανή αξιοποίηση αυτών των φαρμάκων σε πάσχοντες από το σύνδρομο Ντάουν.

Παχαίνει το «γρήγορο» φαγητό

Η κατανάλωση φαγητού "στο πόδι" δεν είναι καλή ιδέα για όσους -και όσες- θέλουν να χάσουν κιλά, καθώς μια νέα ελληνική επιστημονική έρευνα διαπιστώνει ότι η γρήγορη κατάποση της τροφής περιορίζει την απελευθέρωση συγκεκριμένων ορμονών στο στομάχι, οι οποίες κάνουν τον άνθρωπο να νιώθει χορτάτος, με συνέπεια να θέλει να φάει κι άλλο.

Η έρευνα, υπό τον δρα Αλέξανδρο Κόκκινο του Λαϊκού Νοσοκομείου Αθηνών, πρόκειται να δημοσιευτεί στο "Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism" (Περιοδικό Κλινικής Ενδοκρινολογίας και Μεταβολισμού", σύμφωνα με τη βρετανική "Τέλεγκραφ" και το Live Science. Η μελέτη αφορούσε ένα μικρό δείγμα 17 ενηλίκων ανδρών.

Σύμφωνα με την έρευνα, η ανεπαρκής παραγωγής των ορμονών λόγω του γρήγορου φαγητού δεν στέλνει το μήνυμα στον εγκέφαλο ότι είναι ώρα να σταματήσει να τρώει. "Η προειδοποίηση που μας έδιναν όταν ήμασταν παιδιά να μην καταβροχθίζουμε το φαγητό μας, γιατί θα παχύνουμε, ίσως έχει στην πραγματικότητα μια εξήγηση σε επίπεδο φυσιολογίας", δήλωσε ο δρ Κόκκινος.

Στη μελέτη, οι εθελοντές έφαγαν ένα περίπου κυπελλάκι παγωτού (300 ml) σε δύο διαδοχικές φάσεις, η πρώτη διάρκειας πέντε λεπτών και η δεύτερη 30 λεπτών. Οι ερευνητές πήραν δείγματα αίματος σε διάφορα χρονικά διαστήματα κατά τις επόμενες τρεισήμισι ώρες και διαπίστωσαν ότι όταν οι άνθρωποι έτρωγαν αργά, είχαν υψηλότερα επίπεδα δύο ορμονών (πεπτιδίων PYY και GLP-1) που απελευθερώνονται στο στομάχι μετά το φαγητό και στέλνουν στον εγκέφαλο το σήμα του κορεσμού ("είμαι χορτάτος"). Έτσι, όσοι έτρωγαν αργά, ένιωθαν πιο γρήγορα και πιο εύκολα χορτασμένοι σε σχέση με όσους έτρωγαν γρήγορα.

Ανακάλυψη για τη στυτική δυσλειτουργία

Αμερικανοί επιστήμονες δημιούργησαν στο εργαστήριο τεχνητό ιστό που αντικατέστησε πλήρως και με επιτυχία τον στυτικό ιστό στο γεννητικό όργανο αρσενικών κουνελιών. Το επίτευγμα δημιουργεί ελπίδες ότι θα καταστεί εφικτό στο μέλλον να αποκαθίσταται πλήρως η λειτουργικότητα σε ανδρικά γεννητικά όργανα που έχουν υποστεί βλάβες λόγω τραυματισμού ή ασθένειας.

Η ανακάλυψη έγινε από ερευνητές του Ινστιτούτου Αναγεννητικής Ιατρικής του πανεπιστημίου Wake Forest της Νέας Καρολίνα υπό τον καθηγητή ουρολογίας Άντονι Ατάλα και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, σύμφωνα με το BBC και το πρακτορείο Ρόιτερ.

Οι επιστήμονες διευκρίνισαν ότι θα χρειαστούν περαιτέρω μελέτες πριν η τεχνική εφαρμοστεί σε ανθρώπους, είπαν όμως ότι οι ενδείξεις είναι άκρως ενθαρρυντικές για όσους έχουν πρόβλημα στο γεννητικό όργανό τους λόγω ανωμαλίας εκ γενετής, καρκίνου του πέους, τραυματισμού ή σε ορισμένες περιπτώσεις στυτικής δυσλειτουργίας. Η αποκατάσταση της βλάβης σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μέχρι σήμερα πολύ δύσκολη, λόγω της πολυπλοκότητας της δομής και λειτουργίας του ιστού στη συγκεκριμένη περιοχή.

Διάφορες τεχνικές έχουν δοκιμαστεί ως τώρα, όπως η χρήση προσθετικών από σιλικόνη, όμως η επιτυχία τους ήταν περιορισμένη. Οι συγκεκριμένοι αμερικανοί ερευνητές, σε προηγούμενη έρευνά τους, είχαν πετύχει να δημιουργήσουν στο εργαστήριο μικρά τμήματα στυτικού ιστού κουνελιών που εμφάνιζαν κατά 50% λειτουργικότητα. Όμως τώρα προχώρησαν παραπέρα, δημιουργώντας πια έναν απολύτως λειτουργικό εξελιγμένο ιστό. Η όλη εργασία τούς πήρε 18 χρόνια για να ολοκληρωθεί.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ως "σκαλωσιά" το πέος ενός κουνελιού από όπου αφαιρέθηκαν όλα τα ζωντανά κύτταρα και έμεινε μόνο ο χόνδρος. Στη συνέχεια πήραν μυικά και ενδοθηλιακά κύτταρα από τον στυτικό ιστό, τα πολλαπλασίασαν στο εργαστήριο και τα εμφύτευσαν στη "σκαλωσιά". Τα μυικά κύτταρα αναδημιούργησαν το σπογγώδη ιστό και τα ενδοθηλιακά κύτταρα τα αιμοφόρα αγγεία του πέους. Το αναγεννημένο γεννητικό όργανο ήταν σε θέση να λειτουργεί περίπου σε ένα έως ενάμιση μήνα - προς μεγάλη χαρά των πειραματόζωων που προηγουμένως είχαν υποστεί την αφαίρεση του δικού τους οργάνου.

Οι μετέπειτα έλεγχοι έδειξαν ότι η πίεση του αίματος στα αιμοφόρα αγγεία του εργαστηριακού ιστού ήταν φυσιολογική και ότι το αίμα έρρεε ομαλά στο εσωτερικό του γεννητικού οργάνου και απομακρυνόταν ομαλά μετά τη στύση. Όταν τα αρσενικά κουνέλια με τον τεχνητό ιστό ζευγαρώθηκαν με θηλυκά, παράχθηκε σπέρμα σε οκτώ από τις 12 περιπτώσεις, ενώ τέσσερα θηλυκά κουνέλια γονιμοποιήθηκαν.

Η νέα τεχνική -που διαρκεί περίπου έξι εβδομάδες- φέρνει πιο κοντά τη δημιουργία άλλων πολύπλοκων οργάνων όπως το ήπαρ, χρησιμοποιώντας κύτταρα του ίδιου του ασθενούς, γεγονός που προσδίδει σημαντικό πλεονέκτημα, καθώς το σώμα αναγνωρίζει το εμφύτευμα ως δικό του και δεν το απορρίπτει.

Οι γιατροί σέβονται λιγότερο τους παχύσαρκους ασθενείς

Αν κάποιοι το έχουν αισθανθεί, μάλλον δεν ήταν η ιδέα τους. Οι γιατροί έχουν λιγότερο σεβασμό για τους παχύσαρκους ασθενείς τους, από ό,τι για όσους έχουν κανονικό βάρος, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Η μελέτη, που έγινε από ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς υπό την καθηγήτρια Mέρι Χάιζινγκα και δημοσιεύεται στο ιατρικό περιοδικό "Journal of General Internal Medicine", εγείρει το ερώτημα αν αυτή η αντιμετώπιση των παχύσαρκων από τους γιατρούς επηρεάζει μακροπρόθεσμα τις προοπτικές της υγείας των ασθενών.

Η έρευνα διαπίστωσε ότι όσο μεγαλώνει ο δείκτης σωματικής μάζας του ασθενούς, τόσο μειώνεται ο σεβασμός του γιατρού γι' αυτόν. Ο δείκτης προκύπτει από τη διαίρεση του βάρους κάποιου σε κιλά με το τετράγωνο του ύψους του σε μέτρα (τα άτομα με δείκτη 25 έως 29,9 θεωρούνται υπέρβαρα, ενώ αυτά με δείκτη άνω του 30 παχύσαρκα).

Σύμφωνα με την μελέτη, οι παχύσαρκοι ασθενείς συχνά παραπονούνται ότι οι γιατροί δεν τους δίνουν πραγματική σημασία και ότι ανήκουν σε μια υποδεέστερη κατηγορία ασθενών σε σχέση με όσους έχουν φυσιολογικό βάρος, σε σημείο μάλιστα που ορισμένοι παχύσαρκοι ασθενείς αποφεύγουν τελείως, αν είναι δυνατό, τις επαφές με γιατρούς και νοσοκομεία.

Όπως έχουν δείξει και προηγούμενες έρευνες, όταν οι γιατροί σέβονται τους ασθενείς τους, τότε τους δίνουν περισσότερες και καλύτερες πληροφορίες για τις παθήσεις τους. Η νέα μελέτη υπογραμμίζει ότι οι γιατροί πρέπει να συνειδητοποιήσουν και να ενημερωθούν ότι έχουν αυτή την προκατάληψη κατά των παχύσαρκων ανθρώπων, ώστε να αναπροσαρμόσουν κατάλληλα τη συμπεριφορά τους, για να μην κάνουν πια διακρίσεις.

Νέα μέθοδος για πλήρη ανάπλαση του στήθους

Αυστραλοί επιστήμονες αναμένεται σύντομα να ξεκινήσουν μια νέα "επαναστατική" χειρουργική μέθοδο η οποία θα επιτρέπει σε θύματα του καρκίνου του μαστού να αναπλάθουν πλήρως τα στήθη τους.

"Ουσιαστικά θα μπορούν να ξαναμεγαλώνουν το κομμένο στήθος", είπε ο Δρ Φίλιπ Μαρτσέλα του Ινστιτούτου Μικροχειρουργικής Μπέρναρντ Ο'Μπράιεν και πρόσθεσε ότι οι δοκιμές της νέας τεχνικής θα ξεκινήσουν στους επόμενους τρεις με έξι μήνες στη Μελβούρνη και θα αντικαταστήσουν τις σημερινές επεμβάσεις ανάπλασης του μαστού και τη χρήση σιλικόνης.

"Ελπίζουμε πως θα μπορούμε να κάνουμε πλήρη ανάπλαση του γυναικείου στήθους έπειτα από ολική ή μερική μαστεκτομή", είπε ο Δρ. Φίλιπ Μαρτσέλα.

Όπως εξήγησε ο ίδιος μιλώντας στα μέσα ενημέρωσης, "η μέθοδος αφορά την εισαγωγή, κάτω από το δέρμα του στήθους, ενός θαλάμου στο σχήμα του μαστού, μέσα στο οποίο τοποθετείται ένα μικρό δείγμα λιπώδους ιστού από τον οργανισμό της ίδιας της ασθενούς. Ένα αιμοφόρο αγγείο συνδέεται χειρουργικά με το θάλαμο για να επιτρέψει στον ιστό να αναπτυχθεί και να γεμίσει το κενό σε έξι με οκτώ μήνες".

"Το δοκιμάσαμε σε αρκετά ζωικά μοντέλα, οπότε έχουμε ολοκληρώσει αρκετές προκλινικές εξετάσεις, ώστε να είμαστε σίγουροι για την έναρξη των δοκιμών σε ανθρώπους", υπογράμμισε ο Δρ Φίλιπ Μαρτσέλα.

Η προσέγγιση βασίζεται στην τάση του ανθρώπινου σώματος να γεμίσει οποιαδήποτε εσωτερικά κενά, εξήγησε ο Μαρτσέλα και πρόσθεσε πως "η φύση απεχθάνεται το κενό, οπότε ο ίδιος ο θάλαμος, επειδή είναι άδειος, τείνει να γεμίσει μέσα στο σώμα", είπε.

Σύμφωνα με τον Αυστραλό επιστήμονα, το "νέο στήθος" θα σχηματίζεται σε έξι με οκτώ μήνες μετά την επέμβαση και πρόσθεσε πως ίσως, θα περάσουν δυο χρόνια για να τελειοποιηθεί η μέθοδος.

"Ελπίζουμε πως με τη νέα τεχνική θα μπορέσουμε να επεκταθούμε και στην αναδημιουργία άλλων ανθρώπινων οργάνων", είπε ο Δρ. Μαρτσέλα.

Κοινή δράση ΠΟΥ-Unicef για την πνευμονία

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) και το Παγκόσμιο Ταμείο του ΟΗΕ για την παιδική ηλικία (UNICEF) ανακοίνωσαν σήμερα ένα σχέδιο παγκόσμιας δράσης για την καταπολέμηση της πνευμονίας, πρώτης αιτίας θανάτου των παιδιών κάτω των πέντε ετών, με στόχο να σώσουν ως το 2015 5,3 εκατομμύρια ζωές.

Αν δεν γίνει τίποτε, η πνευμονία θα συνεχίσει να σκοτώνει κάθε χρόνο 1,8 εκατομμύριο παιδιά κάτω των πέντε ετών, δηλαδή το 20% των εννέα εκατομμυρίων παιδιών κάτω των πέντε ετών που πεθαίνουν κάθε χρόνο στον κόσμο, προειδοποιούν ο ΠΟΥ και η UNICEF, που θέλουν να βοηθήσουν τις φτωχότερες χώρες να ενισχύσουν την πολιτική πρόληψης, προστασίας και θεραπείας.

"Εφόσον γνωρίζουμε ποιές είναι οι παρεμβάσεις που φέρουν αποτέλεσμα, πρέπει να τις εφαρμόσουμε αμέσως", εξήγησε στους δημοσιογράφους μια εκπρόσωπος της UNICEF, η Αν Γκολάζ, υπογραμμίζοντας ότι τα μέτρα αυτά αναμένεται ότι θα επιτρέψουν να σωθούν ως το 2015 5,3 εκατομμύρια ζωές.

Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, δύο σημαντικά μέτρα πρέπει να υιοθετηθούν από τις χώρες, σύμφωνα με τον ΠΟΥ και τη UNICEF: ο εμβολιασμός κατά της πνευμονίας και ο αποκλειστικός θηλασμός στη διάρκεια των έξι πρώτων μηνών της ζωής των παιδιών.

Ο τελευταίος ενισχύει τις φυσικές άμυνες των απιδιών και αναμένεται ότι θα επιτρέψει να μειωθούν κατά 23% τα κρουσματα πενυμονίας, σύμφωνα με την Γκολάζ, η οποία εξέφρασε τη λύπη της για το γεγονός ότι "στις αναπτυσσόμενες χώρες μόνο το ένα τρίτο των παιδιών θηλάζει τους πρώτους έξι μήνες της ζωής του".

Πάνω από το 98% των θανάτων που συνδέονται με την πνευμονία καταγράφονται στις 68 χώρες που καταγράφουν τη μεγαλύτερη μητρική και παιδική θνησιμότητα, δηλαδή στις πιο φτωχές, σύμφωνα με τους αριθμούς που δόθηκαν στη δημοσιότητα από τον ΠΟΥ και τη UNICEF, που υπολογίζουν το κόστος των μέτρων σε 39 δισεκατομμύρια δολάρια (26,31 δισεκατομμύρια ευρώ).

Το μισό του ποσού αυτού θα διατεθεί στην Κίνα (13 δισεκ. δολάρια) και την Ινδία (7 δισεκ. δολάρια), που είναι οι χώρες οι οποίες πλήττονται περισσότερο από την πνευμονία.